از راه دازی آمده ام

نعمت قرب تو بهشت است

دوری از تو برزخ

از راه درازی آمده ام    ...

دلم آرام است

غصه ای ندارم

ابری ترین هوا هم گرمی وجود تو را دارد

من تو را می بینم

عاقل بودم ترانه گویم کردی

سرحلقه ی بزم و باده جویم کردی

سجاده نشین باوقاری بودم

بازیچه کودکان کویم کردی

مولانا

بگذار تا مقابل روی تو بگذریم            دزدیده در شمایل خوب تو بنگریم        سعدی

الهی،

بی اهمیت است آنچه ندهی

   و شکرگزارم آنچه بدهی

  خدایا اگر خطایی کرده باشم

  چه نیازی به بخشیدن ات، آنگاه که از حد شرم خود را مجازات کرده باشم..

تو که بخشنده ای..

             من با خود چه کنم ؟

 مگر تو از یادم برده باشی

مهربانی...